­­­­­Het is alweer een paar weken geleden ­­­dat ons seizoen is begonnen, maar hier is alsnog een blog over onze recente avonturen.

Ons seizoen begint in Amersfoort dit jaar. Daar mochten we starten bij de keistad zwemloop. Een wedstrijd waarbij we 1 km moesten zwemmen in het zwembad en 10 km moesten lopen. Het zou ook een wedstrijd worden waarbij Fleur niet op alle onderdelen mee zou doen. Vanwege de vele deelnemers kon Fleur niet mee in het zwembad. Zij bleef bij Pake in de rolstoel. We waren mooi op tijd in Amersfoort om ons voor te bereiden. Eerst even rustig warmlopen en daarna de start van de pro’s kijken. Wat een geweld is dat in het water. Rond 14 uur loop ik het zwembad in en gaat Fleur met Pake mee naar buiten. Zij wachten buiten het bad op mij bij het loopparcours.

We starten met 6 man in een baan. Dat beloofd een leuke race te worden. Het doel is ontspannen zwemmen en langzaam opbouwen qua snelheid. Meteen na de toeter ben ik vrij snel weg en vind ik mijn slag. Ik zwem met drie man gelijk op en bij elk keerpunt is het weer stoeien om weg te komen. Na driekwart van de race ben ik het stoeien zat en zwem ik weg van de groep . De laatste twee banen gaan de turbo aan en ik finish in 18.12, een nieuw PR. Daarna de schoenen aan en hop naar buiten.

Meteen aan het begin van de route staan Fleur en Pake mij op te wachten. Ik pak de rolstoel op en ga de route op. Ik had met Brooke een plan gemaakt qua looptijden, maar ik had mijn horloge niet goed ingesteld. Dit zorgde er voor dat ik de eerste 2,5 km zonder looptijden ging. Even later herstelde ik het horloge en kon ik mijn plan uit gaan voeren. Ik kon mij goed aan het schema houden en ik versnelde langzaam aan. De laatste twee kilometer kon ik los en rennen op gevoel. Mijn lichaam voelde top en Fleur genoot volop, dus vlammen. Uiteindelijk kwamen we in 54.25 over de finish. Een verbetering van ruim 5 minuten op mijn PR. Wat een race was dit en wat een lekkere start van ons seizoen. Zulke progressie na drie maanden trainen met een nieuwe trainer. Dat had ik nooit durven dromen.

Na de race heb ik twee weken rust en dan staat de 12 dorpenloop op het programma. Net als vorig jaar lopen we mee met het team van het Emelwerda College. In deze twee weken heb ik wat last van knie en de spieren er omheen. Ik had hard gelopen in Amersfoort en merk dat mijn knie wat overbelast is. Met een beetje rust en advies van Brooke is de knie vrij goed herstelt voor de race.

Een paar dagen voor de race krijgt Fleur de waterpokken en dat zorgt er voor dat ze niet mee kan rennen bij de 12 dorpenloop. Als ik Fleur dat vertel is ze eerst boos en teleurgesteld, maar was koud en er waren hagelbuien, dus het was gewoon niet verstandig. Ik mocht de laatste afstand lopen van Bant naar Emmeloord. Ook voor deze race had ik met Brooke weer een schema gemaakt. Ze was wat terughoudend qua tijden om mijn knie wat te ontzien. Bij de start in Bant is het even warmlopen en dan kunnen we los. Meteen na de toeter zit ik er lekker in en loop ik iets sneller dan gepland. Ik voel me super en merk dat ik structureel iets sneller loop als bedacht. Doel was om elke kilometer iets te versnellen en dat doe ik dan ook. Als ik Emmeloord in loop zet ik de turbo weer aan en knal ik naar de finish. Volgens het schema van Brooke zou ik finishen in 31.25, maar ik finish in 29.54. Opnieuw een PR. Ik blijf mezelf verbazen. Ik ben helemaal stuk na de finish, maar het was zeker de moeite waard.

Na deze race is het weer trainen voor de volgende race. Op 18 mei staan we aan de start van de DUINtriatlon. Vorig jaar zijn we daar niet geweest, maar dit jaar zijn we weer aanwezig bij deze mooie race. De plek waar alles is begonnen. Voor nu gaan we weer vol gas trainen.